Negua Joan da Ta

Elurrak joan direnean nire mendien artean
Eguzkia teloian atzekaldean da
Ateratzeko beldur da, beldur eszenikoa
Aspaldi antzeztu ez duen obra honetan

Izpi txiki txikiren bat agertuz doa gaurkoan
Poztasun handi batek besarkatzen nau
Mesedez ozen esan negua joan egin dela
Nire arima hotzak ez du sinizten eta

Laztandu nazazu orain, ur urdinen artean
Orain lainorik ez da, aurpegi biluziak
Ta larrua jotzean garrasirik ozenena,
Gordin amaigabea, negua joan da ta.

Jaio berrien antzera taupaden beharra dut orain
Belarriekin ikusteko nire begiek entzuten ez dutena
Mesedez ozen esan negua joan egin dela
Izara guztiak erre ditut eta

Soinu bakar bakarra zure bularraldean
Negua joan da ta
Borobildu zaizkit ertzak zure ondoan
Izpi lasaigarri bat
Negua joan da ta, negua joan da ta

El invierno se ha ido

Cuando la nieve se va entre mis montañas
El sol está detrás de las nubes
Tiene miedo de salir, miedo tímido
En esta obra que hace mucho que no se representa

Un pequeño destello de luz aparece hoy
Un gran gozo me abraza
Por favor, dilo en voz alta que el invierno se ha ido
Mi alma no lo cree y

Abraza mi cintura ahora, entre las olas de agua
Ahora no hay más cadenas, solo rostros cubiertos
Y el rugido más fuerte al tocar la tierra,
El infinito, el invierno se ha ido.

Nací como uno nuevo y ahora necesito encontrar
Lo que mis oídos no pueden escuchar con mis ojos
Por favor, dilo en voz alta que el invierno se ha ido
He alcanzado todas las estrellas y

El único sonido en tu territorio
El invierno se ha ido
Mis bordes se han vuelto afilados a tu lado
Un destello brillante
El invierno se ha ido, el invierno se ha ido

Composição: